Özür dilemek her zaman daha iyidir

Yanlış gibi görünen bu düşünce aslında bugün öyle hoş bir durumu sağladı ki, unutmamak için kendime not olarak yazayım dedim.

Çok sevdiğim biriyle konuşuyordum – daha doğrusu internetten yazışıyorduk. Biraz sinirliydi ve benimle tersleyen bir tavırda konuşuyordu. Ben de tartışmayı, laf sokmayı falan seven, altta kalmaktan veya alttan almaktan hoşlanmayan bir yapıya sahibim. (Kötü özellikler bunlar, farkındayım ama sizin bilmenizde bir sakınca yok. Siz kimseye söylemezsiniz, size güveniyorum.) Neyse, verdiği ters yanıta ters bir yanıtla karşılık verdim ve bir tartışma başlayacak gibi oldu. Ama “Hiç tartışmaya girecek halim yok, çok yorgunum.” dedikten sonra bana bir şeyler oldu. Neredeyse 10 saniye bile düşünmeden hemen özür diledim. Çoğu zaman özür dilemenin gereksiz olduğunu düşünsem de, yazıştığım kişiyi çok çok sevdiğimden midir, yazışırken konuşmaya kıyasla daha rahat düşündüğümden midir bilemiyorum ama özür dilemeyi tercih ettim. Ben özür dileyince o da yumuşadı ve tatlı tatlı konuşmaya devam ettik.

O bana “Tartışmak istemiyorum.” dedikten sonra hiçbir şey demesem ve yazışmaya devam etmeye kalkışsak, biliyorum ki 1-2 dakika tatsız tatsız sohbet ettikten sonra ikimizden biri “Ben çıkayım artık.” diyecekti ve konuşma da tatsız bitecekti. İçimden geldi gelmesine ama özür dilemenin gerekli olup olmadığına bakmadan özür diledim diye işler çok daha iyi oluyorsa, ben özür diler dururum arkadaş.

Tabii özrün içinden gelmesi de önemli. “Her zaman daha iyidir” diyorum demesine ama içten gelmeden dilenen özür, özürden sayılmaz. Dolayısıyla onun sonucu da iyi olmaz. Önce gururunu yeneceksin, özür dilemenin gerekliliğine kendini inandıracaksın. Yoksa ne olur; çocukken arkadaşınla kavga ettikten sonra öğretmenin veya annenin zorla dilettiği özür olur. Ona da özür dileyen de, özür dilenen de inanmaz. Ortada yapay bir durum oluşur.

O zaman (gaza geldim) buradan annelere ve öğretmenlere seslenmek istiyorum: Çocukları zorla özür diletmeye alıştıracağınıza özrün ne kadar iyi bir şey olduğu konusunda onları eğitin kardeşim! Öbür türlü bu çocuk gerçek hayatta da soğuk soğuk özürler dileyip durduğunda iyi mi hissedeceksiniz? Ha? HA?

(Yazı nerede başladııı, nerede bitti… Vaktinizi çaldığım için hepinizden özür diliyorum.)

Barış Ünver
26 Eylül 2010

Yazıyı beğendiniz mi? Beğendiyseniz, yeni yazılardan epostayla haberdar olmak için Beyn'in eposta abonesi olabilirsiniz.

Yorumlar kapalı.