Küçüktüm; küçüklüğümü fena halde belli eden bir şiir yazmışım :). Hece ölçüsü yok, kafiyeler yavan ama o aralar Özgür Kocaeli gazetesinde yayınlanmıştı bu şiir. Şiirleri sevmeyeceğim o yaştan belliymiş :).
SARSILAN DÜNYA
Bir gün deliksiz uyurken,
Sarsıldı Marmara aniden.
Marmara’nın yerleri, gökleri
Sallandı, çalkalandı birden…
Birçok kişi uykuda öldü,
Neredeyse her yeri ikiye böldü,
Gölcük’ü, Sakarya’yı, İzmit’i,
Hepsini deprem yıktı gitti…
Enkazlar, ölenler, çadır isteyenler,
Hepsi karıştı birbirine,
Bağıranlar, günlerce ağlayanlar,
Hepsi kapıldı acı seline…
Daha şoku atlatamadan,
Bir deprem daha oldu İzmit’te,
Sallandı Marmara, anlayamadan,
Hem de depremi bile bile…
Birden bir deprem daha,
Bu seferki Atina’da,
Daha sonra Tayvan’da,
Meksika, Peru, Kolombiya…
Dünyamız sarsılıyor,
Diyoruz birden: “Deprem oluyor!”
Yerler gökler titriyor…
Hey! On Kasım geliyor…
Törenimizi yaptık,
Tekrar yatağa yattık.
Ertesi gün bir deprem daha,
Herkes döndü en başa…
Döndük ya en başa,
Bir daha oldu Bolu’da.
Dedik yine: “Hoppalaa!
Ne oldu bu güzel Dünya’ya?”
Yorumları alalım…
Dalga geçmek serbest, ama çocuk olduğumu da unutmayalım :).
