TDK’ya baktığımızda ilk anlamını görüyoruz: Ey‘in eşanlamlısı olan bir ünlem olarak da kullanılıyormuş. Kaldı ki günümüz günlük konuşmalarında çokça kullanılan lan, TDK‘da yazan ikinci anlamından (örnek) çok daha sık bir şekilde kullanılır. En azından ben ve yakından gördüğüm, kaideyi bozmayan istisnalar haricinde herkes lan‘ı (Tamam, ulan biraz nefret amacı güdebiliyor.) günlük konuşmada büyükleri hariç herkese karşı kullanabiliyor. “Lan oğlum öyle değil böyle.” cümlesinde nefret seziyor musunuz? Seziyorsanız vatandaşlıktan çıkın rica ediyorum.
Bunları niye anlatıyorum? Çünkü az önce şu anda abisiyle çok yakın arkadaş olduğumdan dolayı ismini açıklama terbiyesizliğini yapmayacağım birinden, lan dedim diye dövülme tehdidi aldım :D. Hayat böyle detaylarla daha komik oluyor, ama asıl hakikaten dövülürsem komik olacak :D. Biraz canım yanar ama en azından savcılığa başvuracak kadar kanıt şu anda bile elimde var, nedir yani.
Ek (23.01.2012): Bu yazıya gelen yorumlardan biri, “ulan” kelimesinin kökeni konusunda çok güzel bir bilgi vermiş:
Ulan kelimesi, eski Türkçe’de “velet, kendi kanından doğmuş çocuk” anlamına gelen “oğul” kelimesinin zamanla Farsça çoğul eki almış hali olan “oğulân” kelimesinden gelir. Oğulân kelimesi cinsiyet gözetmeyen bir kelimeyken zamanla erkek çocukları için kullanılmıştır. Aslında çoğulu ifade eden “oğulân”, zaman içinde olmuş bize tekil “oğlan”. Oğlan ise zaman içinde kısala kısala, “olan, ulan, lan, la” haline gelmiştir. Annem Türkolog, oradan biliyorum, o açıklamıştı.
Yorumlar kapalı.