Ben bu işi anlamıyorum: Sabahları uyanma konusunda yeterli motivasyona sahibim, akşamları da artık hiç de öyle geç yatmıyorum. Ama sabah oldu mu, uyandıktan sonra ben fotoğraf çekmeden susmayan alarmı kapatıp geri yatmak konusunda kendimi ikna edebiliyorum. Nasıl oluyor ulan bu iş?
Şunu kabul edebilirim: Akşamları her zaman daha erken yatmak mümkün. Artık eskisi gibi canım sıkıldıkça sabahlama meraklısı değilim. Saat 1’de bilgisayarı kapatacak kadar kontrol sahibiyim ayrıca. Ama gelin görün ki, daha erken yatmak gün içerisinde gelen uyku ihtiyacımı karşılamıyor.
Evet, gün içinde uykum gelip duruyor. Özellikle öğleden sonraları. Neyse ki bu konuda kesin bir teşhisim var: Zamansız uykular, tamamen alışkanlıklarla alakalı. Bunu da şuradan biliyorum: Liseye giderken bir ara her gün serviste (hem gidişte hem dönüşte) uyuyordum. Lise son sınıfa geçtiğimde bundan vazgeçmeye çalıştım, ama sırf serviste uyuklama alışkanlığım olduğu için kafam düşmeye devam ediyordu. Azmettim, sabrettim ve bir noktadan sonra servisteyken uykum gelmemeye başladı.
Çözüm, muhtemelen gün ortası uykularından vazgeçmekte. Uykum gelse bile uyumamalıyım. Ne olursa olsun, o uykudan kaçmalıyım. (Bu da çok zor oluyor çünkü uyuma konusunda kendimi kolayca ikna edebiliyorum. Kıl herif.) Dışarı çıkmak olur, yemek yemek olur, şarkı söylemek olur, duş almak olur… Bir şekilde uykudan uzaklaşmak şart.
Gerçi böyle konuşup duruyorum, ondan sonra bir akşam uyumakta geç kalınca, bir hafta boyunca uykuyu tekrar düzene sokmanın sancısını çekiyorum. Acaba önce bu sürçmeler sonrasında uykuyu tekrar düzene sokmanın kolay bir yolunu mu bulmak lazım? (“Ertesi gün, gün boyunca uyuma.” demeyin, nadiren işe yarıyor, çoğu zaman gün içerisinde alakasız bir yerde uyuyakalıyorum.) Bunun üstüne de düşünmek lazım.
UYKU! SEN Mİ BÜYÜKSÜN, BEN Mİ BÜYÜĞÜM ULAN? YENİCEM SENİ UYKU!!!
