Kafamdaki her şeyin bileşkesi!
Bu Gezi Parkı eylemi kolayca bitirilebilirdi. Polisi geri çekerdin, “Orantısız güç kullanıldı, ben de kınıyorum.” derdin ve hiç değilse bir-iki aylığına ertelerdin başlattığınız ağaç katlini. İnsanlar sakinleşince, her zaman yaptığın gibi gündem değiştire değiştire istediğini yapardın.
Kendine Özgür Suriye Ordusu ismini veren terör örgütüne açıktan yardım ettin, bunu yaparken övünmekten çekinmedin. Ve şimdi o terör örgütünün mü, yoksa o terör örgütüyle savaşanların mı senin onlarca insanını öldürdüğünü tespit bile edemiyorsun.
Namaza yetişeceksin, belli. Basın ordusunun kameraları eşliğinde, herkesin gözü önünde göstere göstere namaz kılacaksın, belli. Yanına yaklaşan başı açık, saçsız kızcağız da seni rahatsız etmiş, bu da belli. Ama bu hareketi yapacağın, bu “hakareti” yapacağın belli değildi Erdoğan Bayraktar efendi.
Cidden, tarihi bir dönemden geçiyoruz. PKK’yla mücadele etmiş bir Genelkurmay Başkanı’nın, muhalefet partisi milletvekillerinin, muhalif gazetecilerin bir olup dev bir terör örgütü oluşturduğunun iddiası ile, gerçek adı yerine ikamet ettiği adanın ismiyle anılan “İmralı”nın başlattığı “barış” süreci, birbiriyle paralel olarak devam ediyor.
Bir A4 kağıdında ortalama 500 kelime bulunur ama diyaloglar, listeler falan derken biz 300 deyiverelim. Bu durumda Ergenekon’un 120 milyon sayfalık dava dosyasında 36 milyar kelime yer alacaktır.
“Tek bayrak altında yaşamakta” sıkıntı görmediklerini özellikle belirten BDP’lilerden “halklar” diye bir kelime duyuyoruz. Yalnızca onlar kullanmıyor ama nedense BDP’lilerin özellikle bu kelimeyi çok sevdiklerini görüyoruz. Kusura bakmasınlar, ben bu sözü “ırkçılık” olarak algılıyorum. Neden mi? Açıklayayım.