Kafamdaki her şeyin bileşkesi!
Bu akşam, saat 9 civarında bi’ neşe geldi bana. Durduk yerde mi neşelendim, yoksa yaptığım bir şey mi etkiledi bilmiyorum. Ama kıpır kıpır oldum, 1 saati aşkın bir süre boyunca güzel şarkılar dinledim, hatta söyledim. (Tabii bu arada, bu hafta kuracağım iş için araştırmalarıma da devam ediyorum.) Şarkı söylemekle kalmadım, Pharrell Williams’ın Happy parçasını açıp …
Öfke kontrolü, öfkenin kontrollü kullanımı mıdır, öfkeyi bastırıp susturmak mıdır?
Çok bağırmalı-çağırmalı bir evde yetiştim ben. Annemle babam bunu dediğimde bana kızarlar ama yalan değil: Büyürken, öfkeyi bir ifade biçimi olarak benimsedim. Her sıkıntı yaşadığımda ister istemez öfkeleniyordum. Üniversiteye başlayıp İzmit’ten Ankara’ya taşındığımda, bu öfke sorununun sıkıntısını çok çektim ve yine canım sıkıldığı için yine öfkeleniyordum, bu sefer kendime. Çok uzun yıllarımı alsa da, ifade …
“Öfkelenmemek gerekir.” yaklaşımına kökten karşı çıkan bir kitap okumak ister misiniz? Dr. Mehmet Şakiroğlu, olaya kimsenin tahmin edemeyeceği bir açıdan yaptığı yaklaşımla, benim gibi sizin de “öfke” duygusu hakkındaki düşüncelerinizi ve dolayısıyla sizin bakış açınızı da değiştirebilir. Her “asabi”nin yanında her “sakin”in de okuması gereken bir kitap bu.
Geçen gün yazdığım yazı, beklediğim ilgiyi görmedi. Düşündüm, insanların açık açık hak verdiği, başkalarının da gıcık olduğu şeylere sinirlenmemem gerektiği halde sinirlenmemin, yorumlanası bir konu olmadığına karar verdim. Şimdi yazacağım yazıda ise cidden sinirime dokunan ve bu konuda kendimi “Buna sinirlenmemeliyim.” diye ikna edemediğim şeylerden bahsedeceğim.
Sinirlendiğim bazı olaylar, bazı durumlar var ki, sinirlendiğim sırada sinirlenmemin saçmalığını fark ediyorum. Sizler bu durumlara sinirlenmemi ayıplayın, yadırgayın diye bunları Beyn’e yazmaya karar verdim. Belki böyle tepki gördükten sonra akıllanırım, adam olurum! :)