Namaza yetişeceksin, belli. Basın ordusunun kameraları eşliğinde, herkesin gözü önünde göstere göstere namaz kılacaksın, belli. Yanına yaklaşan başı açık, saçsız kızcağız da seni rahatsız etmiş, bu da belli.
Ama bu hareketi yapacağın, bu hakareti yapacağın belli değildi Erdoğan Bayraktar efendi.
Sen Müslüman sayıyorsun kendini, değil mi? O zaman kızcağıza para vereceksen bile, sokakta gördüğün dilenciyi başından savmak ister gibi kızcağızın eline tutuşturmaman gerekirdi. Hani bir elin verdiğini, öteki el görmemeliydi? Ama, “Arkadaşlarım seninle ilgilenecek, yarım saat sonra kameralar olmadan görüşelim.” demek, seni kameralar önünde “yeterince” yardımsever yapmazdı, değil mi? Para vermek çözüm değildi ama, vereceksen bile böyle bir yol seçemez miydin?
Aceleyle bir karar verdin, yardımı o anda yaptığını seni kameraya alan tüm basın mensuplarına göstermek istedin ve sonuç olarak bu saçma sapan hareketi yaptın, garsonun eline bahşiş tutuşturur gibi kızın eline parayı tutuşturuverdin. Üstüne “Daha ne yapayım, al işte bununla ilaçlarını!” dedin. Hatta bir de “Elinden düşürme, epey para var orada.” dedin, çok para verdiğini belli etmek istedin.
Eminim kendin de şaşırdın bu hareketine, değil mi Erdoğan Bayraktar?
Ben şaşırmadım. Çünkü kız haklı: Çaresizliği sen hiç tatmamışsın. Birçok gazetecinin önünde yardım istemeye cesaret eden bir kızcağıza, tam da onun korktuğu gibi, dilenci gibi davranmışsın. Onun, çevrendeki bütün dalkavuklar gibi senin eline baktığını zannetmişsin. Onun, yurt dışından ilaç getirmenin zorluğunu bilen herkes için yardım istediğini kavrayamamışsın da, cami önüne dilenmeye geldiğini sanmışsın. Kız sana paranı geri verip ağlayarak uzaklaşırken, sen o pek sevdiğin kameraların önünde kendi hareketini savunacak kadar duygusuzlaşmışsın.
Ben senden utandım, sayın Erdoğan Bayraktar; sen de kendinden utanmalısın. Mesleğinden de utanmalısın, Müslümanlığından da utanmalısın.
