Başlık biraz saçma oldu çünkü öfkenin kontrolü zaten eş zamanlı (yani öfke anında) yapılmadığında bir işe yaramaz. Ama benim aptal kafam, bunu yeni yeni anlamaya başladı.
Kişinin rahatsızlığını, hastalığını açıklamasında bir sakınca olmadığı için, gönül rahatlığıyla söylüyorum: Ben asabi bir insanım. Ailem kusura bakmasın, suç biraz da onlarda. Çok bağırış-çağırışlı bir çocukluk geçirdim, üstüne bir de ağır depresyona kadar götüren çok ilginç, çok baskılı 2 buçuk yıl geçirdim (lise hayatımın bir kısmı) ve böyle biri olup çıktım maalesef. Ota boka sinirleniyorum affedersiniz. En sevdiğim insanlara karşı daha sıkça olmak üzere, çok kırıcı olduğum anlar oluyor. Geçen gün, yine bu anlardan biriydi.
İliklerime kadar öfke dolduğum bir andı. İliklerime kadar öfke dolduğumu fark ettim. Bir an gözlerim karardı; gözlerimin karardığını içimden tekrar ettim. Öfkelenen adamın beyni uyuşur, bende de uyuşmaya başladı. Kendime inat, o uyuşmayı da kendime anlattım.
Daha önce bu kadar sinirlendiğimde (ki nadirdir, abartmaya lüzum yok) neler olduğunu hatırlamaya çalıştım. İtiraf edeyim, aslında hatırlayacak durumda değildim ama kötü hissedeceğimi kestirdim.
Ne yapmam gerektiğini bilmiyordum, o yüzden doğaçlama takılmaya karar verdim. Ortamdan uzaklaşmaya ve kendi kendime sakinleşmeye karar verdim. Karşımdaki arkadaşıma çok gerildiğimi ve çıkmak istediğimi söyledim. (MSN’de konuşuyorduk bu arada.) Ne var ki, böyle acayip bir durumda “Ben gidiyorum abi.” deyip gitmek beni daha da gerdi.
MSN’den çıktıktan sonra sakinleştirici bir müzik açtım, kendime gelmek için. Nabzım bariz bir biçimde normale döndükten sonra gidip süt kaynatayım, sıcak çikolata yapayım dedim.
Allah’ın da sınavları bitmiyor, şu durumdayken bir testle daha karşılaştım. Sütü taşırdım, üstüne bir de mutfak masasının üstünde sütle sıcak çikolatanın tozunu karıştırırken masa örtüsüne biraz sıcak çikolata sıçrattım.
Böyle filmvari durumlarda, yani çok öfkelendikten sonra sakinleşme evresine geçmişken en ufak olay insanı çıldırtır ya, hah, neyse ki bu sefer öyle olmadı. Tamamen sakinleşemediğim için böyle yaptığıma kanaat getirip sakince ocağı sildim, masa örtüsündeki lekeleri ıslatıp bezle temizledim falan…
Kalan sütle yaptığım yarım sıcak çikolatamı içerken müzik devam ediyordu, sakinleşmiştim.
Bu tür sinirlenmelerim karşısında yine aynı adımları izledikçe, o sinirlenmelerin de azalacağına kanaat getirdim. İnşallah ileride de bu kadar kontrollü olmaya devam ederim.
Yorumlar kapalı.